De eerste dagen

Na een rustig verlopen vlucht werden we vroeg in de morgen opgehaald van de luchthaven door Janith. Janith is duidelijk erg trots op zijn land. Hij vertelde van alles over het land, het boeddhisme en de omgeving. Het land is prachtig! Overal palmen en weelderige begroeiing. Koeien, geiten en honden lopen overal midden op de weg en het verkeer is levensgevaarlijk. We zijn helemaal enthousiast! Janith liet ons zijn woonplaats Bentota zien, van hotels tot supermarkt. De Sri Lankaanse vriendelijkheid en gastvrijheid zoals in de boekjes staat beschreven is geen woord van gelogen! Janith nodigde ons bij hem thuis uit voor een kopje thee. Hij belde zijn vrouw uit bed (het was 7 uur 's ochtends) om de thee klaar te maken. Onze verbazing was groot toen we daar aan kwamen. We hadden gedacht dat we werden uitgenodigd in een krakkemikkig huisje, maar het was een grote villa met een behoorlijke tuin. Zijn vrouw maakte een lekker kopje ceylon thee met een stuk cake voor ons klaar. Na de thee bracht Janith ons naar het hotel.

Diezelfde middag, toen we weer wat uitgeslapen waren, besloten we een schildpaddenproject te bezoeken in Bentota. Er stond een tuktuk klaar bij de ingang van ons hotel, dus hoog tijd voor onze eerste tuktuk ervaring! Erg leuk om schildpadjes van een dag oud in je handen te houden. Het schildpaddenproject koopt de eieren van vissers, die ze anders op zouden eten. Ze worden daar uitgebroed en na 1 dag weer uitgezet in de zee. Ze redden de schildpadjes en geven schoolkinderen voorlichting, maar het is ook vooral gericht op toeristen. De tuktuk chauffeur reed ons op de terugweg langs een kruidentuin. De kruiden werden vooral gebruikt om medicijnen van te maken. Waaronder een ontharingscreme van natuurlijke kruiden. Ik liet me overhalen om een stukje van mijn enkel te laten doen, met als gevolg dat ik nu rondloop met kale plek... Het werkt dus wel! Onderweg naar het hotel zagen we ineens een olifant lopen, geen wilde, maar één die wordt ingezet om te werken op het land. Toch bijzonder om zo'n beest over straat te zien lopen.

Aan het eind van de middag zijn we een stuk gaan wandelen langs het strand. Het schoot alleen niet erg op. We werden steeds weer aangesproken door locals die een praatje wilden maken. Vaak hadden ze dan ook wel wat te verkopen, maar dat wordt niet opgedrongen. Erg leuk die vriendelijkheid. We worden er zelf ook helemaal vrolijk van. Op de terugweg kwamen we langs een juwelier die ons naar binnen riep om zijn winkel te bekijken. Hij had een eigen smeltoven waar hij zilveren en gouden sieraden maakt. Hij bood ons gemberthee aan en vertelde ons over de tsunami. Hij liet ons foto's zien van de verwoesting. Best heftig! Gelukkig zijn er in deze buurt bijna geen doden gevallen omdat iedereen op een volle maanceremonie was. Hij vertelde dat ze in de buurt van Galle de lijken met bulldozers moesten opruimen en dat de stank ondraaglijk was. De tsunami zit nog vers in het geheugen.

De volgende dag vertrokken we per trein naar Matara met een tussenstop in Galle. Galle is een vestingstad aan de zuid-westkant van het eiland. Nederlanders hebben ergens in de jaren 1500 de vesting gebouwd om hun kolonie te beschermen. Op het station raakten we aan de praat met een man. Hij gaf ons allerlei tips, wat wel/niet te doen en hoeveel we moeten betalen voor dingen. Hij was direct onder de indruk van Lianne toen ze vertelde dat ze voor de klas staat. Leraar is het meest gerespecteerde beroep in Sri Lanka. Voor ingenieurs hebben ze geen aandacht.. :-( Na het kopen van twee kaartjes van welgeteld 60 cent per stuk konden we instappen. Het was een roestige oude trein met open deuren en ramen waar her en der mensen uitgingen. Een 65 jaar oude trein die ze van de Roemenen hebben overgenomen werd ons verteld. In Galle werden we door een tuktuk rondgeleid. Galle is behoorlijk toeristisch. We kwamen langs een rotstempel, theevelden, en nog wat toeristische trekpleisters. Erg ingesteld op toeristen en wat ons betreft wat minder leuk. Als laatste bezochten we de vesting, waar we eigenlijk voor gekomen waren. Leuk om de oude Nederlandse gebouwen te zien! Het logo van de VOC hangt nog op de poorten.

Eigenlijk was het de bedoeling om 14:30 de trein te pakken naar Matara, maar door de lange toer in de tuktuk zaten we uiteindelijk pas 16:45 in de trein. Om kwart over 6 stonden we voor het station van Matara. We hadden verwacht daar direct op de bus te kunnen stappen. Na wat navragen bij de locals kwamen we erachter dat we nog 20 minuten moesten lopen.. Midden op een brug sloeg het noodlot toe! Een tropische douche! Wij als idioten de regenhoes om onze rugtassen trekken. Gelukkig zijn onze tassen droog gebleven. Wij waren helemaal zeiknat! Met de temperatuur hier is het wel verfrissend. Het klimaat voelt als de vlindertuin van dierentuin emmen. Klam en warm! Nu nog de bus pakken, wat hier niet gemakkelijk is. Het is de bedoeling dat je met de bus mee rent en dan al rennende instapt. Voor ons geen optie met die zware rugzakken. Gelukkig was er een agent zo vriendelijk om de bus tot stoppen te dwingen zodat wij erin konden. Wat was deze bus vol. Het voelde als een groepsknuffel met onbekende mensen. Lianne heeft zeker 20 keer gezegd "Ik doe dit noooooit weer". Gelukkig gingen er gedurende de rit steeds meer mensen uit. We voelden ons net aapjes tijdens deze rit. Sinds Galle hebben we geen toerist meer gezien. De mensen kijken allemaal alsof ze water zien branden en de kinderen zwaaien alsof ze Sinterklaas zien. Na een wilde rit van 1,5 uur kwamen we in Tangalle aan. We wilden graag naar het aanbevolen hotel uit de Lonely Planet. Door het gebrekkige Engels van de tuktuk chauffeur werden we bij een heel ander hotel afgezet. We besloten de kamer te bekijken, al was de prijs aan de hoge kant. Gelukkig konden we na flink onderhandelen op een mooie prijs komen. Moet je eens indenken dat je in Nederland in een hotel gaat afdingen op de prijs. Een hele andere wereld! We kwamen hier in donker aan, dus het is morgen een verrassing hoe de omgeving eruit ziet. Jullie horen snel weer van ons!

Groetjes Ro & Li