Van het regenwoud naar de savanne

We zijn een paar dagen offline geweest, dus bereid je voor op een behoorlijk stuk leesvoer! Voordat we vertrekken naar het regenwoud zijn we nog even wat vergeten dingen vertellen. Op de terugweg van het schildpaddenproject stopte de chauffeur van de tuk tuk ineens en hij vroeg of we een zaklamp hadden. Toevallig zat er één in de tas en de man scheen op een boom in de verte. In de bomen zaten honderden witte reigers te slapen, een prachtig gezicht!

De rit naar deniyaya, het dorpje aan de rand van het sinharaja regenwoud, was een hele ervaring. Het binnenland van Sri Lanka is prachtig! Heel groen en wild begroeid. Overal zie je kleine meertjes, riviertjes en watervallen. Na een dik uur rijden begonnen de weggetjes behoorlijk steil te worden. Onze tuktuk (een motor met drie wielen en een dak) kon er amper tegenop komen. De weg werd steeds slechter en slechter. Af en toe was de weg zelfs onverhard en leek het meer een jeepsafari. We kwamen in een gebied met theeplantages terecht. Opeens stonden er op een heuvel allemaal moeders met kinderen te zwaaien. Vanuit het niets hoorden we harde knallen. Paniek in de tuktuk, Lianne dacht dat we werden aangevallen met geweren door de Tamil familie. Even later werd duidelijk dat er een begrafenis bezig was. Midden op de weg stonden mannen met een doodskist op hun schouders en allemaal mensen er omheen. Rondom de kist liep een vrouw heel zielig te huilen/jammeren en ze gooide een vloeistof op de kist. Andere familieleden staken vuurwerk af, dat waren dus de harde knallen. Stiekem zwaaiden er ook nog wat mensen naar ons. Bizar om zoiets midden op de weg te zien. Het laatste stuk van de reis waren we heel stil, onder de indruk van wat we hadden gezien.

Na drie uur in de tuktuk achtbaan waren we eindelijk in Deniyaya. Onze tuktuk chauffeur was nog nooit in dit gebied geweest en moest steeds de weg vragen naar Sinharaja Rest, ons guesthouse. We werden verwelkomd door een aardige man en kregen een rondleiding. Ze koken hier nog op een vuurtje op de grond. We hadden goede verhalen gelezen over de eigenaar / jungle gids Paali. Hij was nergens te bekennen, maar dachten dat hij later wel zou komen. We hebben onze spullen even weggelegd en zijn een eindje gaan wandelen door Deniyaya. Tijdens de wandeling werden we ineens aangehouden door een man die zich voorstelde als Paali. Er blijkt nog een guesthouse te zijn met dezelfde naam! We zaten dus helemaal verkeerd. Terug naar het andere guesthouse om onze spullen te halen en op naar het nieuwe guesthouse. De andere man bleek de broer van Paali te zijn, dus het was geen probleem.

De vrouw van Paali kan geweldig lekker koken. Ze kookte echte Sri Lankaanse rice & curry voor ons. We aten met een ander stel uit Oostenrijk. De tafel werd zo gedekt, dus we hadden geen keus. Zo gaat dat dus in een guesthouse hier. Normaal houden we hier niet zo van, maar het was best gezellig! En het eten om je vingers bij af te likken zo lekker! Veel onbekende smaken, groenten en vruchten, zoals jackfruit. Na het toetje van buffelyoghurt met palmhoning zijn we gaan slapen. De volgende morgen weer vroeg op. Het slapen was geen pretje. Het klimaat hier, bij het tropisch regenwoud, is zo warm en vochtig dat alles klam voelt. Het slapen onder een laken voelt alsof je onder een natte handdoek slaapt.

Na het ontbijt de volgende ochtend gingen we met Paali in de tuktuk naar het regenwoud. Paali heeft biologie gestudeerd in Colombo. Hij weet echt ontzettend veel van de natuur hier en heeft een flinke dosis humor. We hebben veel gelachen met hem. Hij kan elk geluid vertalen naar een dier en kent de naam van elke plant of boom. Waar wij alleen een bos met dichte begroeiing zien, ziet Paali overal dieren en bijzondere planten. We waren op pad met onze eigen Steve Irwin. We hebben een green pit viper, twee green vine snakes, een paar mooi gekleurde leguanen en een enorme eekhoorn gezien. Deze eekhoorn was zeker ter grote van een forse kat! Er leven ook enkele luipaarden in het woud, maar deze laten zich nooit zien helaas. Het was echt een hele bijzondere ervaring. Vooral toen, zoals de naam 'regenwoud' al doet vermoeden, het ging regenen. En niet een beetje regen, een bui waarvan je in een halve minuut compleet doorweekt bent. Gelukkig hadden we poncho's om een beetje droog te blijven. Alhoewel een poncho in dit klimaat werkt als een stoombad, waardoor je alsnog nat wordt! Desalniettemin hadden we dikke pret.

Lianne was van te voren al zenuwachtig vanwege de olifant die gespot was in het regenwoud, en vanwege de bloedzuigers. Ik maakte me niet zo druk om de olifant, maar de bloedzuigers is een ander verhaal. Na nog geen vijf minuten in het regenwoud had ik al 4 over mijn schoenen lopen. We waren de vieze beestjes krampachtig elke 2 minuten van onze schoenen aan het trekken. We hadden twee paar sokken aan en onze broek bij de sokken in, zodat ze niet op onze benen konden komen. Zwarte Piet was er niks bij. Paali smeerde onze sokken in met zout om te voorkomen dat ze verder omhoog klimmen. Halverwege de trip stopten we bij een waterval, waar we een gratis 'dokter fish' behandeling hebben gehad. Er zaten visjes in het beekje onder de waterval die aan je voeten knabbelen. Het kriebelt zo erg dat ik mijn voeten hooguit een paar seconden erin kon houden. Ondertussen deed Li haar sokken uit en zag ze behoorlijke bloedvlekken in haar broek. Ze was op twee plekken gebeten door bloedzuigers, die gelukkig alweer losgelaten hadden. Broek uit en het zag er best heftig uit. Ze bleef heel rustig ondanks het bloederige tafereel, best knap voor een paniekzaaier. Paali vertelde dat een bloedzuiger een hormoon in je lichaam spuit waardoor het bloed eerst niet stolt. Niet gevaarlijk, wel gezond! Ik dacht er goed vanaf te komen, maar ik had tegen het einde van de trip ineens één op mijn hand. Één die zich flink volgezogen had, een dikkerd dus. Paali is erg behendig in het lostrekken van de vieze glibberaars. Hij zocht een blad van een plant die helpt om het bloed te laten stollen, een natuurlijke pleister. We hebben veel geleerd over genezende planten en dieren in het woud. Paali kan zo een natuur apotheek beginnen! Lianne is totaal vier keer gebeten, bij mij is het gelukkig bij één gebleven. De olifant zijn we niet tegen gekomen, alleen een grote berg stront en vernielde suikerpalmen.

Het regenwoud is erg vochtig en je moet dan ook regelmatig over een beekje / waterval klimmen. Op een gegeven moment kwamen we bij een grotere waterval, waar we konden zwemmen. Lianne had hier niet zo'n trek in, maar ik heb even een verfrissende duik genomen midden in de jungle! Heerlijk!

Eenmaal terug bij het guesthouse waren er net nieuwe gasten aangekomen, de eerste Nederlanders. Wederom een gezellige avond gehad. Zij hebben onze route andersom gedaan en hebben allerlei tips gegeven. De hele planning ligt inmiddels in de soep, maar dat maakt het alleen maar leuk.

De volgende ochtend hebben we de bus gepakt naar Uda Walawe. Hier is een natuurreservaat waar ongeveer 500 olifanten leven. Omdat we geen internet hadden in de jungle, konden we ook geen guesthouse boeken. Uda Walawe bleek een gehucht in niemandsland te zijn. Daar sta je dan met je zware backpack... Er is hier geen toerist te bekennen en de locals spreken amper Engels. We zijn maar gaan lopen richting een hotel dat we vanuit de bus hadden gezien. Een man in een safari jeep sprak ons onderweg aan en vroeg ons of we naar Ecolodge Selara wilden. Deze staat als tip in de Lonely Planet, dus dat hebben we maar gedaan. Selara lag een aantal kilometer buiten Uda Walawe, echt in niemandsland! We sliepen in een bungalow met uitzicht op de rivier. Ik dacht een krokodil te zien op een rots, maar het bleek een water monitor varaan te zijn van een dikke twee meter! Er was één leuk Nederlands stel in het guesthouse die voorstelden om een safari jeep te delen, zodat het tripje door het wildpark wat goedkoper werd. Nog geen half uur na aankomst zaten we alweer in de jeep richting het park. Het landschap had hier veel weg van de Afrikaanse savanne. Na een paar minuten rijden zagen we ver weg in het Savannegras een grijze dikke rug. De eerste olifant! Wauw! Lianne zei "We gaan er zeker 50 zien vandaag", als grapje. We reden verder naar een meertje waar zeker 10 olifanten in stonden. Er zwommen twee krokodillen en er stonden nog een paar waterbuffels aan de overkant. Wauw! In het park hebben we nog verschillende groepen olifanten gezien, sommige op enkele meters afstand. Erg bijzonder! 50 olifanten zijn het zeker geworden, misschien wel meer.

Bij terugkomst in Selara was het bijna donker. De eigenaar zei dat de water monitor varaan vaak over het terrein loopt rond etenstijd. Paniek in de tent! Lianne vond het duister aandoende guesthouse nu helemaal niet leuk meer. In het donker hoorde je constant geritsel en allerlei geluiden. Als je liep sprongen er steeds kikkers, gekko's en insecten weg. We waren blij dat het andere stel naast ons zat en zij waren ook blij dat wij er waren. Gelukkig konden we deze ongure plek de volgende dag weer verlaten. Dit was ook voor het eerst dat het eten niet lekker was. Zelfs de rijst rook muf. We moesten nog pinnen om het hotel te betalen, maar dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan in deze regio. Tien kilometer verderop was een pinautomaat, maar deze was niet verbonden met ING. De volgende pinautomaat was 35 kilometer verderop. Zucht! En nu? Gelukkig was het andere stel zo vriendelijk om in goed vertrouwen ons het geld te lenen, zodat we het hotel konden betalen. De volgende ochtend zijn we op tijd vertrokken naar Haputhale.

De mensen zijn hier zo vriendelijk en behulpzaam. Elke busrit is er wel weer een Sri Lankaan die ons helpt met het vinden van de juiste bus, onze bagage wordt opgeborgen en we krijgen koekjes aangeboden. Zelfs koekjes zijn hier pittig! Een oud vrouwtje raakte me steeds aan en dan glimlachte ze, ook kinderen vinden ons maar wat interessant. Na een busrit van 4 uur en € 2 (voor twee personen) zitten we nu in een leuk klein guesthouse met een prachtig uitzicht op 700 meter hoogte. Het landschap heeft hier veel weg van de Alpen. Gek dat het landschap steeds zo anders is op elke plek!

Tot snel!

Groetjes Ro & Li