Aapjes kijken

Inmiddels hebben we Haputale alweer achter ons gelaten. We wilden hier twee nachten blijven, maar na een ijskoude nacht op het toilet te hebben doorgebracht (lees race) besloten we het bij één nacht te houden. Het dorp lag niet op 700m, maar 1461m. Logisch dus dat we ons bed bijna uit bibberden. Het dorpje haputale was niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Het sfeertje in het guesthouse ook een beetje vreemd. De eigenaar was dronken en omhelsde Robin steeds, moest huilen en noemde hem z'n zoon. Beetje raar, maar de rest van de familie ontzettend lief. Aan het eind van de middag zijn we naar het dorpje gelopen. Toen bleek waarom "papa Ali" zo dronken was. Er was een feest/ceremonie van de Tamils aan de gang en daar hoort natuurlijk bier bij... Echt heel leuk om te zien hoe de moslims, hindoes en boeddhisten samen feest vieren. Papa Ali is moslim en het is ramadan, maar geen ramadan voor papa Ali zei hij steeds. De ceremonie deed ons een beetje denken aan de ceremonie in Ubud vorig jaar, maar dan zonder lijk. Een agent vertelde dat het feest eens per jaar gevierd wordt, het geluk is dus met ons! Een stoet van verklede en dansende mensen, mannen die kokosnoten op de grond gooiden, twee kitscherige praalwagens, offers en heel veel muziek trok de hele avond van hort naar her door het kleine dorpje. Na een biertje te hebben gedronken met een tuktuk chauffeur spraken we af dat hij ons de volgende dag zou ophalen voor een bezoek aan de theevelden, de theefabriek en een waterval.

De volgende morgen stond de tuktuk om 5.30uur voor ons klaar. We zaten midden in de mist en bibberden vanuit ons bed vrolijk verder achterin de tuktuk. We reden midden tussen de theevelden en de mist trok op. Een prachtig uitzicht! Helaas werd het langzaam weer mistig, waardoor we op het uitkijkpunt niet zoveel konden zien. Het uitkijkpunt is het hoogste punt van de Dambatenna theevelden, op ongeveer 1800 meter. De theevelden zijn 40 jaar in het bezit geweest van sir Thomas Lipton. Je raadt het al, van de Lipton thee! Ondanks dat we met onze neuzen in de wolken zaten, had de spookachtige mist ook wel iets speciaals. Op de terugweg kwamen de theeplukkers de berg op lopen. In de kou, op hun blote voetjes en dat voor 3 euro per dag. Het raakt me behoorlijk om deze armste mensen te zien en het zet me wel weer even met m'n beide beentjes op de grond. Robin kan er wat beter mee omgaan, zodat ik niet blijf hangen in het "ik vind het zo zielig". De theefabriek en de watervallen waren mooi, maar niet heel bijzonder. Gauw terug naar het guesthouse om onze spullen te halen en met de trein te vertrekken naar het dorpje Ella.

Ella is heel wat anders dan we tot nu toe gezien hebben. Tot het laatste dorpje Haputale voelden we ons net twee aapjes. We werden overal aangestaard en aangeraakt alsof we heel bijzonder waren. In Ella lopen veel meer van die blanke apen rond. En dat vinden we wel even fijn, lekker eten in gezellige restaurantjes tussen de andere apen. Daar had ik na mijn avontuur op het toilet wel even zin in. De eerste avond heerlijk gegeten, vroeg naar bed en lekker uitgeslapen. Na het ontbijt hebben we Little Adam's Peak beklommen. Eenmaal boven hadden we een geweldig uitzicht. Na een uurtje naar beneden wandelen kwam Ro op het idee om naar de rawana waterval in het dal te lopen. Volgens hem was het 600 meter, maar na een uur lopen nergens een waterval te bekennen. Onderweg kwamen we wel allemaal aapjes tegen. En dan bedoel ik deze keer geen toeristen, maar echte apen (makaken en langur aapjes). Ze sprongen door de bomen en liepen over de weg. Superleuk, maar ook wel een beetje eng. Ze gooien nootjes en takken op mensen en pikken dingen schijnt. Nog een half uur later zagen we nog steeds geen waterval. Wat nu? Gelukkig stopte op dat moment een tuktuk bij ons. We vroegen de chauffeur naar de waterval en hij begon te lachen. We moesten nog een heel stuk. Hij kwam er toch langs, dus mochten we met hem mee. Op de één of andere manier kan ik in het buitenland beter de weg wijzen en ook beter de tijd inschatten. In Nederland is dat een ander verhaal, maar dat maakt niet uit. Deze waterval was prachtig! Wat het nog mooier maakte, waren de Sri Lankanen. Zij waren zichzelf aan het wassen met van die dikke brokken zeep in de poeltjes en ook de kleding werd er gewassen. Het rook er heerlijk! Dit zagen we ook al een paar keer toen we onderweg waren naar de jungle, maar dan bij hele kleine mini watervallen. Helemaal beneden kon je zwemmen en natuurlijk heb ik deze keer wel gezwommen! Hier waren geen vieze bloedzuigers, dus dat durfde ik wel aan! Dit was mijn eerste duik tijdens deze vakantie.

Vandaag zouden we 'Ella Rock' beklimmen. We liepen eerst een half uur in de brandende zon over het spoor. Bizar, maar de enige weg om er te komen. Onderweg kwamen we veel locals tegen. Vrouwtjes met parasols, mannen met groot gereedschap en zakken vol met pepers op hun nek, spelende kinderen en ook hier zagen we weer mensen die zich wasten bij de kleine stroompjes water. Nadat we op het spoor een gammele brug waren overgestoken, wisten we de weg niet meer (de trein rijdt langzaam en maar heel af en toe, dus moedertjes wees gerust). Een boer wilde wel helpen. Hij zou ons een stukje de berg op leiden. Eerst was de weg nog wel ok, maar op een gegeven moment liepen we door smalle paadjes en hoog gras. De boer met z'n rode snuit van de pruimtabak (ziet er niet uit) liep voorop met  kapmes en hakte hier en daar wat gras weg. Nadat ik dichtbij ook nog eens geritsel hoorde (gevaarlijke slangen?) wilde ik niet verder. Toen de boer vertelde dat er cobra's zaten, maar dat hij anti-gif op zak had, voelde het helemaal niet goed meer! Aangezien ik meestal wel op mijn gevoel kan vertrouwen wilde Ro gelukkig ook niet verder. De top hebben we dus niet bereikt, maar ondanks dat was het wel weer een hele mooie ervaring.

Doordat we zo veel op pad zijn en al zoveel verschillende dingen hebben gezien, voelt het alsof we hier al weken zijn. En we zijn nog niet eens op de helft!!! Deze manier van reizen bevalt ons beide erg goed! Niks staat vast en we kunnen vertrekken wanneer we willen. Vinden we het leuk dan blijven we een dagje langer, vinden we het niet leuk dan gaan we gewoon weer verder. Heerlijk die vrijheid! Morgenvroeg vertrekken we naar Sigiriya, dat wordt een lange rit (11 uur). Helemaal niet erg, want ook in de trein genieten we van de natuur en de vriendelijke mensen. We zouden nog naar Arugam Bay, maar dat laten we aan ons voorbij gaan. Ik twijfel nog steeds of we niet naar de grotere stad Kandy moeten, maar volgens Robin vinden we dat niks. Ik vertrouw er maar op, want hij heeft meestal gelijk.

Dikke smokken vanuit Sri Lanka

p.s. Ro loopt nog steeds rond met een kale plek op z'n been. Ik moet nodig op zoek naar dat spul!!! Waarom kennen we dit in NL niet? Dat zou me heel wat pijnlijke bezoekjes aan de schoonheidsspecialist besparen....