Van Lovina naar Ubud

We hebben ons eerste hotel in Lovina geboekt om even lekker bij te komen van de drukte in Nederland. De Lonely Planet beschrijft Lovina als "This is where you finish your book or just let one day disappear into the next". Tot nu toe hebben we welgeteld een halve dag aan het zwembad gelegen, dus vandaag (maandag) moest er toch maar even aan ons bruine kleurtje gewerkt worden.

Eerst even pinnen, want we wilden graag een massage en het geld was op... Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan. De pin automaat in Lovina hapert nog wel eens, zo ook vandaag. Er zat niks anders op dan naar Singaraja te gaan, in vroegere tijden de belangrijkste haven van de VOC. Na stevig onderhandelen van Lianne met een taxichauffeur (nou ja, taxi, iedereen die hier de huur van een auto kan betalen heeft als beroep 'driver') werden we naar de bank in Singaraja gebracht. Lianne heeft het afdingen al goed onder de knie en weet het onderste uit de kan te halen.

Tijdens de rit vroeg de chauffeur hoeveel zo'n ritje nou in Nederland kost in de taxi. Toen we 40 euro (wij betaalden omgerekend 6 euro) zeiden keek hij erg verbaasd. Hij zei: "That's the average income per month on Bali". Hij vertelde dat hij hard moest werken om de school te kunnen betalen voor zijn kind. We horen steeds verhalen van de lokale bevolking over het leven hier, waardoor wij ons haast schuldig voelen dat wij lekker op vakantie zijn en alles hebben wat we nodig zijn. Ondanks de zorgen of ze wel ze genoeg geld hebben, is de lokale bevolking ontzettend vriendelijk. De strandverkopers stellen zich eerst netjes voor en als je niets wilt kopen is dat ok. Ze maken dan een praatje met je en lopen verder.

Dinsdag hadden we met Leong en zijn neef afgesproken te gaan harpoenvissen en de vangst later bij zonsondergang op te eten. We werden om 9:00 opgepikt met de boot bij het hotel. Eenmaal op het koraalrif aangekomen konden wij al snorkelend volgen hoe zij ons avondeten doorboorden met een harpoen. Na wat kleine visjes gevangen te hebben, richtte edy (neef van Leong) de harpoen in een gat in het koraal. Na wat gefriemel kwam daar een heuze zeeslang uit, best een eng beest. Volgens hun een echte delicatesse op Bali. Toen ik mijn snorkel even uit deed om naar Lianne op de boot te schreeuwen dat we een slang gevangen hadden, was er een momentje van paniek op de boot. Gelukkig voor Lianne was het beest op de harpoen gespiest en kon het geen kant op. Even later hadden we een echte pijlstaartinktvis van 50 cm aan de haak geslagen en behoorlijke "parrot fish". De laatste deed zijn naam eer aan, want de kleuren van zijn schubben deden echt aan een papegaai denken.

Na nog wat relaxen aan het zwembad werden we 's middags opgepikt door Leong voor het avondeten. We gingen naar een plek op het strand waar de vis al op de BBQ lag. Ze hadden speciaal voor ons een tafeltje met een kleedje op het strand gezet om aan te eten. Heel romantisch (althans, dat was de bedoeling van Leong en Edy), alleen jammer dat we door de Balineze tijd de zonsondergang hebben gemist (ze nemen het niet zo nauw met de tijd). We kregen de echte Balineze keuken voorgeschoteld. Heel wat anders als de restaurants hier. We moesten regelmatig even stoppen met eten om onze mond te blussen. Ze hadden de inktvis 's middags al gekookt in de zoet-zure saus (Een hele overwinning voor Lianne, ze eet normaal nooit iets wat ze levend heeft gezien en al helemaal niks slijmerigs met tentakels). Als groente hadden ze gado gado gemaakt, heel erg lekker maar super hot hot hot. Leong zei dat we ons niet moesten aanstellen, er zat immers maar één chili peper door. De meeste kleurige vis bleek ook het lekkerste, de "parrot fish". De "red snapper" smaakte ook erg goed. Dit alles moest natuurlijk weer op de Balineze manier verorberd worden, met de handen.

Na het eten werd een vuurtje gemaakt op het strand. Wij hadden een voorraadje bier meegenomen en Leong en zijn vrienden een fles rijstwijn. Het was erg gezellig en leuk om met de lokale bevolking op te trekken. Na de nodige biertjes en een paar slokjes rijstwijn voelden we m aardig hangen. De rijstwijn was behoorlijk sterk, ondanks dat ze hem gemixt hadden met 7up. We besloten dat het beter was om terug te gaan naar het hotel, aangezien we de volgende ochtend 5:45 opgepikt werden door Leong voor een tweede dolfijnen tripje.

Woensdag, onze laatste dag in Lovina. Leong wilde ons graag de dolfijnen laten zien voordat de hele horde bootjes de zee op gaat om dolfijnen te kijken, dus we moesten extra vroeg op. Het was prachtig om als enige op zee de dolfijnen te zien. Het leek wel of ze het leuk vonden als Lianne JOEHOEEE, WOEHOEE riep als ze boven kwamen. Ze gingen steeds hoger springen. Helaas was het speciale er al snel af toen de horde bootjes aan kwam snorren...

Om de tijd te doden zijn we nog even naar Singaraja geweest om de oude VOC haven te kijken en 5 miljoen te pinnen bij de bank (ja ja, wij zijn miljonairs in dit land). De haven bleek niet veel meer dan twee loodsen en een steiger, niet heel bijzonder.

Op naar ons tweede hotel in Ubud. Ubud staat bekend om zijn kunstenaars en is het centrum voor kunst en cultuur op Bali. Een hele andere wereld als Lovina bleek al snel na aankomst. Nederlandse taferelen op de wegen, obese balinezen met een iPhone aan het oor... Door het toerisme is armoede hier ver te zoeken. Li en ik houden wel van drukte op vakantie, dus dit is een leuke afwisseling op Lovina. De mensen hier zijn wel meer gewend aan toeristen en wat minder vriendelijk als in Lovina.

Na een dagje relaxen aan het zwembad besloten we vandaag een wandeling uit de Lonely Planet te gaan maken door de omgeving. Na een stukje door Ubud gingen we richting het platteland. Lianne vroeg zich bij elke stap af of Renate hier nou ook gelopen had (zus is 10 jaar terug ook in Ubud geweest). Na een stukje over de weg gelopen te hebben, werden we aangesproken door een wat oudere balinees. Hij zei dat we beter het pad langs een winkeltje in konden slaan. Daar was veel meer te zien dan langs de weg. Zo gezegd, zo gedaan. Het pad werd al gauw smal en de jungle dichter. Prachtige enorme bamboestruiken en enorme Banyan bomen. Het mannetje bleek ons te volgen en we kregen al snel een onderbuikgevoel dat hij op een beloning uit was. Op een gegeven moment leek het pad op te houden. Het mannetje wees ons de weg en we moesten een heuveltje op klimmen, waarna we op een dijkje van een rijstveld stonden. We vonden het wel een leuke route en besloten het mannetje als gids te gebruiken. Balancerend over de dijkjes van modderige klei kwamen we steeds hoger op de rijstterrassen. Mooi om te zien hoe een ingewikkeld irrigatiesysteem wat al eeuwen gebruikt wordt werkt. De rijstvelden verschillen allemaal een beetje van hoogte waardoor het water van veld naar veld loopt. Het water wordt aangevoerd via allemaal kanaaltjes. De familie Duck zorgt voor de ongediertebestrijding in de velden, heel wat gezonder dan al dat gif wat de Nederlandse boeren op hun gewassen spuiten. Na een flink eind ploeteren over de dijkjes kwamen we bij een stuk jungle uit. Het eerste stuk was een pad dat zo steil was dat je op handen en voeten naar beneden moest. Leuk om vruchten als papaya en ananas in het wild tegen te komen! De wandeling ging verder langs een rivier, door een dorpje, naar een Banyan boom van 900 jaar oud. Erg mooi om te zien, maar we mochten er niet aankomen. De boom was heilig. Inmiddels hadden we een dikke 12 kilometer in de benen, heuvel op, heuvel af, dus besloten we de taxi te nemen naar Ubud.

Na de lunch zijn we nog even het monkey forest in gegaan. In het bos dat aan Ubud grenst woont een kolonie apen (makaken) die zo gewend zijn aan mensen dat je gewoon tussen de apen door kunt lopen. Het was een soort van apenheul met wilde apen. Er werden bij de ingang bananen verkocht om de aapjes te voeren. De mensen die bananen kochten werden al snel na de ingang belaagd door de apen. We hebben aardig wat mensen horen gillen met een aap op de rug. Wij zijn ongeschonden door het bosgekomen en hebben leuke foto's kunnen maken van de aapjes.

Nou ik brei maar eens een eind aan dit verhaal, want het wordt alweer aardig lang. Morgen gaan we naar een crematie. De balinezen zeggen dat we geluk hebben dat we dit mee kunnen maken, dus we zijn nieuwsgierig hoe dat gaat. Een crematie is hier een groot feest met optochten, dans en versieringen. Hierover meer in ons volgende verhaaltje!

Groetjes Ro & Li