Pongola - Swaziland

In Pongola zou niet zo veel te beleven zijn, maar het was een mooie tussenstop richting Swaziland. Het dorp stelde inderdaad niet zoveel voor, maar we hadden een fijne B&B geboekt. Bij aankomst stonden er allemaal vrolijke donkere mannen bij de receptie die gezellig begonnen te kletsen in een taal die wij niet verstonden. De eigenaar zei tegen de vrolijk gemutste mannen dat we geen Zuid Afrikanen waren, waarop zij weer vroegen waar we dan vandaan kwamen. De reactie van de mannen was hilarisch. Ze begonnen te joelen, lachen en schreeuwen en we kregen
van iedereen een hand-boks-hand (heel stoer!!). Vervolgens kwamen het WK, Robben en van Persie voorbij. Één van de jongens vroeg zich af of wij ook zo dom waren dat we van tevoren dachten dat de mensen in Zuid Afrika tussen de wilde beesten in kleine hutjes woonden (hierbij lag hij zelf in een deuk). Natuurlijk weten we dat dit niet zo is! Ze wensten ons vervolgens veel plezier en daarna hebben wij nog even heerlijk een boekje gelezen aan de rand van het zwembad...

Zondagmorgen vertrokken we na een overheerlijk ontbijtje richting Swaziland. Onderweg zagen we weer giraffes, zebra's en wrattenzwijntjes. De grensovergang was grappig. Hierop waren we al voorbereid door Renate. Eerst gingen we een poortje door waar we een papiertje kregen. Bij een tweede poortje moesten we het papiertje laten zien en doorrijden naar een gebouwtje. De auto uit, kantoortje in, paspoorten laten zien bij een loket en het papiertje laten stempelen bij weer een ander loket. De auto weer in, door een controlepoortje, het gestempelde papiertje afgeven aan weer een ander mannetje. Bij het volgende poortje weer precies hetzelfde papiertje gekregen. Doorrijden naar volgende gebouwtje, auto weer uit, naar loket om paspoort te laten stempelen en vervolgens naar een ander loket om te betalen. Auto weer in, weer langs een controlepost om een deel van het papiertje weer af te geven en nadat we dit alles hadden voltooid reden we  Swaziland binnen.

De sfeer in Swaziland is toch een beetje anders. De mensen langs de weg zwaaien er allemaal vrolijk op los. We zagen veel geiten, koeien, mensen met takken op hun hoofd en kleine kinderen spelend langs de autoweg. Bizar dat dit gewoon mag, levensgevaarlijk!! Het eerste stuk zagen we nog wat giraffen langs de weg, maar na het eerste dorp geen wild meer gezien. De weg was prima begaanbaar, tot zover geen problemen. 15 km voor het eindpunt gaf onze tomtom aan dat we een zandpad in moesten. Wij braaf luisteren, want meneer had ons tot nu toe prima de weg gewezen. Deze keer was Tom een beetje dom. Na de eerste bult, waarbij de onderkant van de auto de grond raakte, kreeg ik het al lichtelijk benauwd. Een stukje verder kwamen er nog meer hobbels in zicht. Keren kon niet meer en doorgaan leek ook geen goed plan. Wat nu?!! Ik zat ondertussen kauwend op de kabel van de telefoonlader zenuwachtig om me heen te kijken. De enige optie was er overheen, dus daar gingen we, op goed geluk... Gggkrrrr klonk het twee keer en toen stonden we vast. Flink gassen en pfffieuw we waren er na weer wat geschuur overheen. Een stuk verder werd de weg nog slechter, dus keren maar... Gelukkig kon dit. Ineens zag ik daar een man door het bos lopen, dus om hulp gevraagd. Omhoog over de hobbels was niet mogelijk, maar Robin zag een mogelijkheid!! Naast de hobbelweg stonden wat afgebrande dode boompjes. De mannen waren sterk en trokken de bomen er zo met wortel en al uit en ik heb ook wat miniboompjes eruitgetrokken met mijn kippenkracht. De weg was vrij, maar nog geen simpele klus want hij was steil en stoffig. De banden slipten halverwege steeds, dus daar was het volgende probleem... De sterke man was alweer verdwenen, maar kwam na het gepruts toch weer tevoorschijn. We besloten dat Robin flink zou gassen en de man en ik zouden duwen. 123.... GASSEN, DUWEN!!!! En warempel, het lukte. Zo zwart als zwijnen konden we onze weg vervolgen. Tom was totaal de kluts kwijt, dus we volgden de grindweg maar gewoon. Robin vroeg twee schattige oude mannetjes de weg. Ze vroegen heel lief of ze alsjeblieft mee mochten rijden want ze moesten naar hetzelfde dorpje als ons. Dawn had ons afgeraden lifters mee te nemen, dus dat deden we maar niet. Ze begrepen het nog ook!! Het laatste half uur zat ik met een schuldgevoel en als een bang konijn in de auto. Eenmaal aangekomen in het prachtige Maguga konden we er hard om lachen.

We zitten hier in Swaziland in een rondavel aan een stuwmeer. De perfecte plek om even bij te komen van de reis en even heerlijk te luieren. We zijn nog wel even naar de dam gereden. Robin wilde lopen, maar ik had de waarschuwingsbordjes met gevaar voor nijlpaarden en krokodillen alweer gespot. Ik hoorde de nijlpaarden ook steeds knorren. Volgens Robin was dit onzin, maar ik hoorde ze echt!!! Hij was het gelukkig wel met me eens dat we genoeg wilde avonturen hadden beleefd voor vandaag, dus hopla de auto weer in en naar de parkeerplaats gereden om daarna van het uitzicht en de zonsondergang te genieten. Na het eten bleken de knorrende nijlpaarden toch geen nijlpaarden, maar auto's die op de dam over ribbeldrempels reden...

Inmiddels zijn we aangekomen op de volgende bestemming. Het eerste deel was weer hobbeldebobbel, maar geen rare fratsen zoals op de heenweg. Of toch... In het dorpje Piggs Peak lette Robin even niet op. Hij zag het stopbord over het hoofd en oeps daar stond nou net een agent. Hij zei: I'm aresting you!' en ik dacht 'oooooh shit!!!' Gelukkig bedoelde hij daarmee dat we een boete kregen (9euro) en verdween Robin gelukkig niet achter de tralies. Een vrolijke agent die de eerlijkheid van Robin wel kon waarderen. Ik zat trouwens wel weer lichtelijk gespannen in de auto, maar Ro manouvreerde de auto als een ervaren hobbelchauffeur langs de hobbels en bobbels. Wel genoten van al het moois om ons heen hoor, we reden via slingerweggetjes door groene bergen met hoge dennenbomen. We zitten nu in Hazyview, dichtbij het wel bekende Krugerpark. We gaan hier vast weer veel moois ontdekken. Als we de eigenaar moeten geloven gaat dat helemaal goedkomen... Laterrrrs

Ro&Li