Margate - St. Lucia

Zo slecht als sommige binnenwegen zijn met alle potholes, zo goed zijn hier de snel- en autowegen. Na vertrek uit Drakensbergen kwamen we al snel op de snelweg naar Durban. Een goede 6-baans weg waar je lekker op kan schieten. Gewoon lekker 120 rijden. Vorig jaar in Sri Lanka was een gemiddelde snelheid van 40 km/h al een hele prestatie. Het grote verschil met Europese snelwegen is dat hier bordjes staan: pas op, voetgangers. De donkere bevolking gebruikt de vluchtstrook als wandelpad en steekt soms ook de snelweg over. Levensgevaarlijk! Ze vervoeren meestal van alles op hun hoofd, van grote wasmanden tot tanks met water. Langs de snelweg stopten we bij een benzinestation waar we een heerlijke versgemalen cappuccino hebben gehad. Heerlijk, na al die oploskoffie van de afgelopen dagen. Het was een mooie rit door heuvelachtig landschap dat steeds groener werd. Het was een beetje vergelijkbaar met de zuidelijke Duitse autobahn. Durban ligt op zeeniveau, wat zorgt voor een heerlijk zacht klimaat 's winters. Bij Durban maakten de groene loofbomen plaats voor bananenbomen in de middenberm. De snelweg werd omringd door palmen. Wat een andere omgeving! Vanaf Durban pakten we de snelweg langs de kust om naar onze volgende bestemming, Margate, te gaan. Bij het verlaten van de snelweg waanden we ons in Spanje. Mooie binnenweggetjes omringd door palmen, grote villa's en mooie bloemen. Wat een verschil met onze vorige bestemmingen! We kunnen hier lekker zonnen en de elektrische dekens kunnen definitief in de kast met temperatuur van 15 graden 's nachts. We zitten in een guesthouse van een Amerikaans stel met uitzicht op zee. Een houten vlonder met loungebanken en tropische vogeltjes die de gekste geluiden maken. We hebben zelfs een rubberboot en een privé steiger in het mangrovebos achter het guesthouse. Heerlijk!

De volgende dag stond Oribi gorge op de planning. We hebben eerst lekker van het ochtend zonnetje genoten en zijn rond 12 uur die kant op gereden. Onderweg zagen we weer verschillende 'townships'. In deze, vaak aan de rand van een dorp of stad gelegen, kleine huisjes wonen de donkere mensen. Het is net geen krottenwijk, maar ver zit het er niet vanaf. Oribi gorge is een van de grootste canyons van Zuid Afrika. Na een paar Rand entree betaald te hebben, mochten we met onze eigen auto de verschillende uitzichtpunten opzoeken. Een 4x4 was nu welkom geweest, maar onze Toyota Corolla heeft zich goed gehouden. Gelukkig is het hier kurkdroog in de winter. In de modder had ik dat pad echt niet zien zitten met deze auto. Het eerste uitzichtpunt was bereikbaar over een krakende stalen hangbrug over het ravijn. "Twee handen vast, Ro. Als de brug knapt kun je nog vasthouden". Lianne stond doodsangsten uit op de wiebelende brug waar je 160 meter naar beneden kon kijken. Ik was natuurlijk zo eigenwijs om mijn handen te gebruiken voor de camera om wat leuke shots van Lianne te schieten. Het volgende punt was de 'overhanging rock'. Een stuk rots wat een paar meter uitstak over het ravijn. "Ro, niet doen, ga daar nu weg!! Straks breekt de rots", klonk het terwijl ik op de rots sprong. Ik had een flashback naar vroeger op vakantie in Frankrijk. Mijn moeder had dezelfde angsten als mijn vader overmoedig over de rotsen sprong. Ik moest gaan zitten van Lianne, maar ik mocht wel op de rots blijven. We hebben nog wat mooie plaatjes geschoten en Lianne heeft haar angsten overwonnen. Ze heeft zelf ook, voetje voor voetje, over de rots gelopen. Het zandpad verderop zag ik echt niet zitten met deze auto, dus we zijn terug gegaan om de 'horseshoe bend' te bekijken. De rivier die de canyon heeft uitgesleten, maakt hier een bocht om een berg in de vorm van een hoefijzer.

Op de terugweg reden we door het stadje Port Shepstone en de townships eromheen. Er werd druk gewerkt om deze weg naar een moderne autoweg om te toveren, waardoor de stoplichten buiten werking waren. Wat een zooitje! Wie er voorrang had was geheel onduidelijk. De logica die ik erin zag, was dat je iemand voor moest laten en vervolgens zelf gaan rijden. Om en om een auto van elke kant. Op goed geluk kwamen we goed over de kruispunten. Even verderop stak een kudde geiten de weg over. Toen we bijna bij de kudde waren, bedacht een geit die was achtergebleven aan de andere kant van de weg dat hij ook naar zijn vriendjes moest. Die beslissing was het arme geitje bijna fataal geworden. Na een flinke noodstop en het geitje op een haar na geraakt te hebben, reden wij met een bonkend hart naar huis. Het was opvallend dat er alleen maar donkere mensen aan de weg werkten. Wij vinden de donkere mensen hier erg leuk. Ze zijn heel beleefd, altijd vrolijk en vol humor. Jammer dat ze, ondanks dat de apartheid is afgeschaft, niet gelijkwaardig worden behandeld. De blanke Zuid-Afrikanen hebben mooie huizen, goede banen en mooie auto's, terwijl de donkere mensen in huisje wonen dat wij een schuur zouden noemen, ze werken in de bediening, als schoonmaker of bouwvakker en zich lopend of liftend verplaatsen. Als je ziet hoeveel mensen in de townships wonen, is er ook veel armoede en werkloosheid onder de donkere bevolking. Wat ons betreft kan Zuid Afrika iets minder geld besteden aan de moderne snelwegen en autowegen, en iets meer aandacht aan de donkere bevolking geven.

De volgende ochtend was het tijd om onze volgende verblijfplaats op te zoeken. We hebben de snelweg langs de kust naar Durban gepakt en na Durban verder langs de kust richting St. Lucia. Onderweg zei ik: "het lijkt wel of de auto soms niet wil trekken in de 4e versnelling". Na een blik op de pook snapte ik waarom. Na dik 1200 kilometer rijden kwam ik erachter dat onze auto een 6e versnelling heeft... Het laatste stuk naar St. Lucia was een tweebaansweg. Het is hier op een tweebaansweg gebruikelijk om half op de vluchtstrook te gaan rijden, zodat anderen gemakkelijk middendoor kunnen inhalen. Als je een ander hebt ingehaald, bedank je door even met de alarmlichten te knipperen. Het klinkt als een gevaarlijk systeem, maar het werkt best goed. Na dik 4 uur in de auto kwamen in St. Lucia aan. Dit gezellige dorpje ligt in het iSimangaliso wetland park. In het park komt ook wild voor, dat werd gelijk al duidelijk door de waarschuwingsbordjes 'pas op nijlpaarden' langs de weg. We slapen nu in het Afrikhaya guesthouse van het Nederlandse echtpaar Joyce en Marcel.

Na de lunch besloten we om voor de eerste keer op zoek te gaan naar wild. Spannend! We konden met onze Toyota Corolla safari bolide het park in, dus alles lekker op eigen tempo zonder rekening te houden met anderen. De hoofdweg was geasfalteerd, maar af en toe had je zandpaden die met een lus weer uitkwamen op de hoofdweg. Het eerste zandpad kwam uit bij een meertje waar een aantal nijlpaarden heerlijk lagen te zonnen. Wauw! Geobsedeerd door de nijlpaarden, zagen we helemaal niet dat er naast ons een wrattenzwijn in het hoge gras stond! Het volgende zandpad was een stuk langer dan de eerste lus. We zagen weer allerlei antilopesoorten en gnoes in het hoge gras grazen. We konden ons niet voorstellen dat in dit park nog ander wild voorkomt. Het lijkt een beetje op de duinen van Terschelling. Alleen de palmen passen niet helemaal in dat plaatje. Verderop werd de begroeiing wat dichter. Ik zag opeens vlak naast de auto een enorme antilope in de bosjes, ter grootte van flink paard. Na een onderzoekje op internet blijkt dit een kudu te zijn (even googlen voor een plaatje) . Wij wilden graag de giraffe en het luipaard zien, maar deze waren vandaag helaas goed in verstoppertje spelen. We moesten voor 18 uur het park uit zijn, maar we bleven doorgaan in de hoop nog wat te spotten. Om kwart voor 5 kwamen we bij het volgende zandpad aan. Toch nog maar even snel een rondje doen! De zon begon al onder te gaan, wat het duinlandschap een hele mooie sfeer gaf. De tijd begon te dringen, waardoor we iets sneller over dit pad gingen. Om de bocht moest ik remmen. Drie witte neushoorns kwamen het pad op lopen. Wat een kolossen! Mooi, maar ook spannend. Helaas zat bij de entree van het park geen boekje 'wat te doen als een neushoorn op het pad staat'. Na een paar minuten wachten zijn we een stukje naar de neushoorns toe gereden in de hoop dat ze aan de kant zouden gaan. De tijd tikte weg en te laat komen betekent een boete. Onze Toyota maakt blijkbaar geen indruk, want ze gingen op hun gemak door met grazen. Dan maar geduld hebben... Toen ze net naast het pad stonden, zijn we heel langzaam en voorzichtig door gereden. Aan het begin van deze dag hadden we echt niet gedacht dat we op nog geen 2 meter afstand van een neushoorn zouden staan! Op de terugweg begon het te schemeren, waardoor de dieren zich meer lieten zien. We hebben nog verschillende zebra's, gnoes, een wrattenzwijn en een overstekende kudde antilopen gezien. Een geslaagde dag! De komende dagen hebben we hier leuke activiteiten gepland, waarover meer in ons volgende verhaal.

Groetjes Ro & Li