Clarens was geweldig! Het dorpje gezellig en knus en ons huisje nog knusser. Ik had telkens het gevoel dat we in het huisje van Hans en Grietje waren beland. Ik klapte regelmatig van blijdschap in mijn handen en zei erbij: 'Wat is het hier gezellig hè Ro?!!' Ik was best een beetje bang dat ik bij de volgende bestemming misschien teleurgesteld zou zijn. Dat is nogal een vervelende handicap van mij...

De weg naar Drakensbergen was mooi. Het landschap bleef een beetje hetzelfde, dus daaraan beginnen we te wennen (ernstig!!). De weg er naartoe was een dolle rit. We dachten dat we potholes hadden gehad, maar we belandden op een weg die meer leek op één grote pothole dan op een weg. Met een zwakke maag zou je kotsmisselijk zijn aan het eind van de weg, gelukkig is die van ons er prima tegen bestand. Zo'n uur lang werden we heen en weer gewiebeld alsof we op een boot zaten met hele hoge golven. Dawn zei dat de hobbelweg 10km zou duren, daarna zou het beter worden. Ze raadde het volgende aan: radio uit, niet praten en beide focussen op de weg. Eenmaal bij de hobbelweg aangekomen ging de radio braaf uit en Robin focuste zich prima op de weg, maar met mijn focus ging het niet zo best. Ik lag om de haverklap in een deuk om de hobbels en daarbij het geconcentreerde hoofd van Robin. Na 10km was het gehobbel inderdaad voorbij en kon Robin weer rustig verder rijden en ik bijkomen van de pret.

Het landschap was inmiddels weer veel vlakker, dus we konden ons alweer!! niet voorstellen dat we tussen de bergen zouden belanden. Maar jawel, 10 minuten voor aankomst kwamen de bergen tevoorschijn. En.... niet teleurgesteld, het is hier prachtig! Je hoort alleen de vogeltjes fluiten, verder is het muisstil. Vanuit ons bedje kijken we door de schuifpui uit over een meertje en we zien de bergen in de verte. Het ziet er herfstachtig uit door de kale bomen en de blaadjes op de grond, maar de temperatuur voelt als een gemiddelde zomerdag in Nederland. 's Nachts vriest het, maar daar kunnen we prima tegen! De elektrische dekens hebben we niet nodig, veel te warm! 's Morgens maken we ons eigen ontbijtje, 's avonds koken we lekker zelf en daarna lezen we een boek en drinken we een biertje/wijntje/theetje bij de haard (en ik klap weer in mijn handen van blijdschap...)

We hadden afgesproken vrijdag even niet te klimmen aangezien we al twee flinke tochten hadden gemaakt. Na wat speurwerk van Robin besloten we toch weer een tocht te maken. We zijn te bang om moois te missen, dus flink zijn en gaan met die banaan. Ik had op sommige stukken even weer een flashback naar de vulkaan op Lombok (vond het best zwaar!!!), maar niet gepiept en genoten van het fantastische uitzicht. We misten het bordje van het eindpunt, dus we klommen vrolijk nog een uurtje verder dan gepland. Daar kwamen we trouwens op de terugweg pas achter. Als het aan mij had gelegen waren we nog verder gegaan, want ik wilde het eindpunt halen. Het eindpunt dat we dus al een uur voorbij waren. Op de top kwamen we nog een stel tegen. Steeds als we met de Zuidafrikanen praten zien we hoe trots ze zijn op hun land. Ze kennen alle namen van de bergtoppen en ze raden allerlei prachtige routes aan. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Jammer genoeg kunnen we niet alles zien. Keuzes... Hoe langer we hier zijn, hoe enthousiaster we worden. Zou hier best kunnen wonen, maar dat gaan we niet doen hoor :p.

Robin stond net lekker te kokkerellen in de keuken. Ineens zoekt hij als een malloot de zaklamp in z'n koffer want hij hoorde en zag iets wat op een wild beest leek (jakhals, wilde kat, antilope?). Hij deed zo wild dat ik als een bange vogel en vol spanning naar buiten keek. Zie ik daar ineens twee kwispelende beesten voor de schuifdeuren staan!! De honden van de eigenaar. Ik schrok me dood, hahaha. Dat wordt nog wat met het echte werk straks...

En jawel, we werden zaterdag wakker met spierpijn. Één ding was in ieder geval zeker, er werd niet geklommen! Ik had iets in een foldertje gezien en dat leek me wel wat. Op het plaatje zag ik een soort van step met brede banden waarmee je de berg af kan sjezen. Eenmaal aangekomen bij het 'dragon peaks mountain resort' zagen we het logo van wie is de mol op de muur. De man van de receptie vertelde dat hier twee games van wie is de mol waren opgenomen. Het spel met de helikopter en het spel met paintbal en de quads. Toen we de berg op reden in de 4x4 herkende ik de omgeving van het spel met de helikopter. Geen idee waarom, maar ik vond het fantastisch om te zien. Eenmaal boven gingen we weer naar beneden langs smalle paadjes. Helaaspindakaas was de instructeur behoorlijk irritant! Het was een soort van Steve Erwin, maar dan één met step. Ik wilde zo graag in één keer door naar beneden racen, maar onze beste Steve vond het nodig om steeds te stoppen en te grappen en te grollen. Conclusie Robin: 'Hij is nep, dat stoort je, sluit je ervoor af.' Het advies opgevolgd en daarna was het genieten. Haar in de wind en racen maar!

Vandaag rijden we richting de kust. Nieuwsgierig naar wat we daar allemaal gaan zien. Tot nu toe is het alleen nog maar prachtig, we zijn benieuwd naar wat we in Margate zullen aantreffen. Later meer....

Ro & Li