Op naar de natuur

Dag 3. We zitten nog niet helemaal in het ritme van de tijd. Om 20.00uur zijn we opgebrand, een half uur later vallen we in slaap en vervolgens zijn we midden in de nacht klaarwakker. Wel steeds een uurtje later, dus ik denk dat we overmorgen op een redelijke tijd zitten. Geeft allemaal niks, want de vakantiepret is er absoluut niet minder om. Vandaag kwam het vroeg wakker worden goed uit, want zo konden we extra vroeg op pad. Eerst de auto gehaald op het vliegveld. Anke had Ro getipt om bij de verhuurder te noemen dat het onze honeymoon is, want dat zou ons weleens een upgrade kunnen opleveren. Dat pakte goed uit, want de beste meneer regelde een grotere auto voor ons. Chapeau! Verschillende auto's stonden op een rij en ik mocht kiezen. Ik koos natuurlijk voor de mooiste witte (Hyundai Elantra). Geen idee of het een goede keus is, maar ik ben er blij mee en Robin ook wel geloof ik. En toen moesten we de parkeergarage uit. Dat was wel even spannend aangezien het een automaat is. Ro met klamme handjes achter het stuur en ik pieste zowat in mijn broek van het lachen omdat we steeds twee meter reden en daarna naar voren stuiterden van het harde remmen. Het gebruiken van de koppeling is zo'n automatisme dat Ro daardoor steeds met volle kracht op de rem trapte. Nog voor we de garage uit reden had hij het in de smiezen en reed mijn mannegie als een tierelier.

Het was de bedoeling om vandaag in één keer naar Mariposa te rijden, maar aangezien het daar zou regenen gooiden we de plannen om. Vanaf de luchthaven zijn we naar Santa Cruz gereden om via de beroemde high way 1 naar 'pfeiffer red wood state park' te gaan. De route er naartoe was het zeker waard. Prachtige rotsformaties in zee en groene heuvels. Eenmaal bij het park aangekomen eerst nog wat gegeten bij een schattig wegrestaurantje. Qua eten zitten we helemaal goed hier. Verrukkelijke salades en overal avocado's. We zijn dol op avocado's, dus we smikkelen wat af. Na de lunch heerlijk gewandeld in het sunnegie tussen de hoge seqouia's. Volgens Ro is dit een andere soort dan de hele dikke, deze worden vooral erg groot. Er stonden een aantal exemplaren die zeker 50 meter hoog waren. We vonden dit best indrukwekkend, maar ze schijnen nog hoger en dikker te kunnen. Waarschijnlijk gaan we ze morgen bekijken. Ik ben benieuwd! Wat ik ook opvallend vind, is dat de mensen zo vriendelijk en beleefd zijn. Zo heb ik nu al drie keer iets laten vallen en voor ik het zelf kan oprapen heeft een vreemde het al voor me opgepakt en weggegooid. Tijdens de wandeling deed het me zelfs een beetje denken aan Klazienaveen / Zwartemeer. Iedereen zei elkaar gedag inclusief glimlach. Ik had eigenlijk heel overdreven mensen verwacht. Totaal verkeerd ingeschat, want we voelen ons erg op ons gemak. Vriendelijk, maar totaal niet opdringerig. Later op de middag zijn we richting Mariposa gereden. De natuur en ook de temperatuur heel afwisselend. Onderweg veel herkenbare dingen gezien zoals zoals typisch Amerikaanse brievenbussen, houten windmolens, uitgestrekte landerijen en een enorme vieze stinkende ranch met honderden zwart/witte koeien.

Dag 4. Vandaag zijn we alweer een week getrouwd. De tijd vliegt als je het leuk hebt. Mariposa is een prachtig dorpje en het fijne vriendelijke sfeertje houdt gewoon aan. Sjongejonge wat zijn we aan het genieten! Vanmorgen ontbeten in een typisch Amerikaans tentje waar de bediening rondloopt met een grote pot koffie, een zwart/wit geblokte vloer, rode leren stoeltjes met metaal en een fles ketchup met servetten op tafel. Na het ontbijt naar een vrij onbekend seqouia park 'Nelder Grove' gereden. Robin zoekt het allemaal piekfijn uit. Niet dat ik geen zin in uitzoeken heb, maar ik zie door de bomen het bos niet meer en ben veel te bang dat ik iets mis. Er is zoveel moois en ik kan gewoon niet kiezen. Volgens Ronin zijn de andere sequoia parken dicht of niet bereikbaar door sneeuw.

De weg naar het park was best spannend. Het leek een klein beetje op het zandpad in Swaziland waar we twee jaar geleden ineens vast stonden op een paar rotsen. Robin wilde terug, want het pad was erg hobbelig, maar ineens kwam de held in mij naar boven. Ik wilde hoe dan ook de dikke bomen zien. Gelukkig maar! Na 10 mijl hobbelen kwamen we de eerste gigant seqouia tegen. Hij doet z'n naam eer aan, want inderdaad een gigantische boom. Robin stapte de auto uit om wat mooie kiekjes te schieten en ik keek eerst even de kat uit de boom. Stel je toch eens voor dat er ineens een beer tevoorschijn zou komen... Die kwam natuurlijk niet, dus na een poosje won mijn nieuwsgierigheid het van de angst en liep ik hard pratend (dat dan weer wel) achter Robin aan. Honderd meter verder was een parkeerplaats en een wandelroute die we hebben gevolgd. De bomen werden steeds dikker. Wat voel je je klein bij zo'n boom van een paar duizend jaar oud! Een Amerikaan tipte ons op zoek te gaan naar 'Big Buck', de grootste uit de omgeving. 83 feet omtrek, wat volgens Ro ongeveer 25 meter is. Dat moesten we zien, dus de auto weer in. Een stukje hobbelen, hard pratend/zingend wandelen en klauterend over een beekje verder, zagen we ineens de reus tussen de andere hoge. bomen door. Als je hem zou uithollen, zou je er zo in kunnen wonen.

Om de dag af te sluiten zijn we naar Yosemite National Park gereden. Ik heb me bewust niet voorbereid op de reis, zodat alles wat ik zie een verrassing is. Yosemite was een hele leuke verrassing! Eerst reden we met slingerweggetjes steeds hoger en hoger, tot de eerste sneeuw verscheen. Vroeger zou ik jankend achterin hebben gezeten, maar die tijd hebben we inmiddels wel gehad. Al snel lag aan beide kanten van de weg een meter sneeuw, alsof we op wintersport gingen. Ons doel was de Bridalveil waterval in Yosemite Valley. De sneeuwroute bleek niet de juiste en we moesten terug om niet een uur langer onderweg te zijn. Terug op de goede weg kwamen we door een tunnel. Aan het eind van de tunnel verscheen Yosemite Valley. Wat een prachtig plaatje, alsof het uit een ansichtkaart geknipt is! Een eindje verder kwamen we bij de parkeerplaats voor de waterval, die we al in de verte vanaf de tunnel gezien hadden. Een korte wandelroute leidde ons naar de voet van de waterval. Watervallen zijn over het algemeen van een afstandje mooier dan van dichtbij en dat was bij deze niet anders. Door de wind voelde het dichtbij als een flinke regenbui. Vanaf de parkeerplaats hebben we nog wel mooie kiekjes kunnen schieten, op een veilige en droge afstand van de 188 meter hoge waterval.

Inmiddels lig ik op een bedje aan het zwembad in het avondzonnetje dit verhaaltje af te typen en me alvast te verheugen op onze tweede dag in Yosemite.