Niet te bevatten

Dag 14. Vanmorgen moesten we op tijd op, want ik had Antelope canyon gereserveerd om 9 uur. We hebben hier in Page een keukentje, dus we hebben heel hollands met havermoutpap, yoghurt en koffie ontbeten. Toen we zo'n 5 minuten onderweg waren kwamen we erachter dat we geen geld en geen camera mee hadden genomen. Ik was kennelijk nog niet helemaal wakker, want dat is niets voor mij. Ik vertel Li vaak de werkelijke tijd min 10 minuten dat we er moeten zijn, zodat we op tijd komen. In dit geval was het onze redding en waren we op tijd bij de canyon.

Antelope canyon is een slot canyon. Een smalle kloof van hooguit enkele meters breed. De canyon is uitgesleten door flash floods. De smalle canyon wordt dan tot de top aan toe gevuld met water. Gelukkig ging onze tour door, want met regen gaat de canyon dicht. Een gedenksteen bij de ingang herinnert aan de gevaren. 12 fotografen zijn in 97 omgekomen in de canyon bij een 'flash flood'. Destijds mocht je nog de canyon in zonder gids. We gingen via smalle stalen trappetjes de canyon in. Doordat de zon nauwelijks in de canyon schijnt, lichten de rotsen in alle kleuren tussen paars en geel op. Onze gids hielp even met het instellen van de camera en toen konden we aan de slag. Er was zoveel moois dat we in een uurtje een dikke 150 foto's hebben geschoten. Wat ons betreft een hoogtepunt van de vakantie, al hadden we liever helemaal alleen in de canyon gestaan. De groepen volgden elkaar vrij snel op, waardoor het af en toe best claustrofobisch was in de smalle canyon.

Het zonnetje schijnt hier lekker, dus we zijn gelijk door gereden naar de Horseshoe Bend. De bekende hoefijzervorm in de Colorado River. Ook hier waren we niet alleen, maar heel erg druk was het ook weer niet. Na een korte wandeling door het losse zand van de woestijnachtige omgeving kwamen we op de rand van de canyon aan. Waar de Amerikanen normaal van de bordjes en hekjes zijn, is hier niets te bekennen. Best link, aan het eind van de rotsen ging het zeker een paar honderd meter steil naar beneden. Li moest er even aan wennen, maar een ouder Duits stel wist haar over te halen op het randje te gaan zitten. Na een half uurtje zitten is de angst weg volgens de man. Dat werkte inderdaad en we hebben een uurtje met ze zitten kletsen. De hoefijzervorm is zo groot, dat het me niet lukte om hem helemaal op de foto te krijgen. Een voorproefje van de Grand Canyon waar we morgen heen gaan.

Na een heerlijke lunch bij de Mexicaan zijn we boodschappen gaan doen bij de Walmart. Deze supermarkt is al een beleving op zich. De eigenaar van ons motel grapte al dat hij als sport 'hiking in the Walmart' deed. Het valt nog niet zo mee om je boodschappen te doen in deze winkel, tenzij je een heel weeshuis wilt voeden. We wilden bijvoorbeeld een klein kuipje boter. De kleinste verpakking is ongeveer 2 keer de Nederlandse grootte en de grootste een volle emmer van een paar kilo. Daarnaast zijn er van elk product zeker 30 soorten. Een uur later en 20 boodschappen in de kar waren we klaar.

Dag 15. Vandaag stond de grootste canyon ter wereld op de planning. De Grand Canyon. We twijfelden gisteren of we vandaag naar Lake Powell zouden gaan of de Grand Canyon. Lake Powell ligt vlakbij Page, ontstaan door de stuwdam die we de eerste dag hebben bekeken. De kustlijn van het meer is net zo lang als de oostkust van de Verenigde Staten. Na overleg met de motel eigenaar hebben we voor de Grand Canyon gekozen, omdat je hier zeker een hele dag voor uit moet trekken.

Gelukkig ging de wekker op tijd, want de tijdzones zijn hier zeer verwarrend. Onze telefoons pakken niet altijd de juiste zone. Page hanteert de Arizona tijdzone (9 uur vroeger dan NL), maar het aangrenzende Navajo indianenreservaat heeft eigen wetten en hanteert geen zomertijd (8 uur vroeger dan NL). Toen we gisteren naar Antelope canyon reden, doorkruisten we in 10 minuten rijden een tijdzone. Verwarrend..

De Grand Canyon was 2,5 uur rijden vanaf Page door niemandsland. Er zijn hier erg weinig wegen en nog minder dorpjes. Gelukkig rijden we een splinternieuwe auto. Als je hier met pech komt te staan kan dat best wel eens een probleem zijn. Mobiel bereik is in de woestijn ook ver te zoeken. De omgeving van de grand canyon is verrassend groen. Na 30 mijl door het park kwamen we bij het eerste uitzichtpunt. Wat ongelofelijk groot! Het is bijna niet te bevatten. De bordjes 'kijk uit voor overstekende poema's' wakkerde de Afrika -stand weer aan bij Li en ze was continu de bossen aan het scannen. Niet veel later zat ze gillend naast me. Er stond een rendier, zoals we die kennen van de kerstman, zo groot als een klein paard in de berm (inclusief groot gewei)!

Na een korte rit met de pendelbus kwamen we bij de start van de wandelroute die we wilden doen. Afdalen in de canyon, om een beter beeld te krijgen hoe groot het eigenlijk is. In tegenstelling tot onze eerdere wandelingen, gingen we nu eerst omlaag. Verraderlijk, omdat je ook weer omhoog moet. We waren op zoek naar de Californische condor, die regelmatig wordt gespot in de canyon. Helaas geen condors, wel grote raven, haviken en zwaluwen die steeds suizend langs ons vlogen. Na 2,5 km een steil pad omlaag te hebben gelopen, waren we nog lang niet bij de rand van de laatste klif, waar je de Colorado River kunt zien. Aangezien we ook nog 2,5 uur in de auto terug moesten, hebben we hier onze lunch opgegeten en zijn we weer omhoog gegaan. We hadden het tempo er flink in. In dezelfde tijd als we over de afdaling hadden gedaan, waren we weer boven.

Na het avondeten zijn we naar een uitzichtpunt gereden bij Lake Powell om de zonsondergang te bekijken. Kennelijk een populaire plek, want er stonden zeker 20 auto's. De ondergaande zon scheen prachtig op de rotspartijen van Lake Powell. Helaas waaide het zo hard dat we snel weer de auto in zijn gegaan. Morgen gaan we naar onze op een na laatste bestemming, Monument Valley. De vallei is bekend van vele western films, dus we zijn heel benieuwd naar deze afgelegen hoogvlakte.