Düsseldorf - Johannesburg - Clarens

Daar is hij dan, ons eerste berichtje uit Zuid-Afrika. Het avontuur begon in Düsseldorf, waar wij een hotelletje hadden geboekt op de avond voor de vlucht. We hebben de WK finale natuurlijk in de stad gekeken, tussen de gekke Duitsers! Allemaal in zwart, rood en geel uitgedost. Wij vinden de oranjegekte toch meer sfeer hebben! Na 90 minuten wedstrijd zijn we terug gelopen naar het hotel. Wij waren stiekem toch voor Argentinië. Het leek Lianne grappig om de reacties van de Duitsers te zien en het zou een stuk beter zijn voor onze nachtrust. Die voorspelling bleek juist. Lianne heeft tot twee uur wakker gelegen van de toeterende auto's en schreeuwlelijkerds! Na een kort nachtje gingen we op weg naar de luchthaven. Normaal zijn wij altijd veel te vroeg voor een vlucht, maar nu waren we aan de late kant. Lang parkeren P24...vol. Lang parkeren P26... vol. Vanaf dat moment sloeg de stress toe. We zagen de minuten steeds sneller wegtikken! Na twee keer een verkeerde afslag genomen te hebben, zijn we een willekeurige particuliere parkeerplaats op gegaan. 10 minuten te laat door de douane, maar op tijd voor de vlucht... Pfieuw.

Na een rustige vlucht kwamen we netjes op tijd aan op Johannesburg. We maakten gelijk kennis met de Zuid-Afrikaanse winter. Brrrr.. In het guesthouse waar we sliepen was het steenkoud. De eigenaar was erg vriendelijk. Hij heeft onze kamer snel opgewarmd met een heater en de elektrische dekens aangezet. De volgende ochtend zijn we afgezet op de luchthaven om onze huurauto op te halen. Lianne maakte hier voor het eerst kennis met het linksrijden. Ze pakte de roltrap aan de rechterkant, wat vrij lastig is als hij de andere kant op draait. Het linksrijden was voor mij ook een heel avontuur. Het duurde zeker twee uur voor ik had afgeleerd de ruitenwisser aan te zetten i.p.v. de richtingaanwijzer. Ook bij het schakelen zat ik regelmatig in het opbergvakje van de deur te graaien naar de versnellingspook. Na wat stressvolle momenten in Johannesburg konden we de snelweg richting Durban pakken en rustig wennen aan het linksrijden. Wat een bijzonder landschap reden we door! Licht glooiende, dorre, gele graslanden zo ver als we konden kijken. Naast enkele boerderijen vrijwel onbewoond. De snelweg hadden we inmiddels ingeruild voor een boerenweg met 'potholes'. Zo noemen ze hier de gaten in het asfalt. We hebben gelukkig de auto heelhuids om de gaten geslalomd. Onderweg hebben we ons eerste wilde dier gespot! Een struisvogel! Na 3 uurtjes rijden kwamen de eerste bergtoppen in zicht. De toppen zijn geel/rood van kleur, wat een prachtig gezicht is! Na de eerste nachtvorst in april verkleuren de bergen langzaam van groen naar geel naar rood, vertelde de eigenaresse van het guesthouse in Clarens, waar we nu zitten. We kijken vanaf ons balkon uit over de bergen.

Lianne is helemaal in haar nopjes hier. Een kneuterig appartement, zelf een kopje thee zetten of een eitje bakken in onze keuken, een dorpje dat gezelligheid uitstraalt, helemaal leuk! We herkenden het sfeertje ergens van, maar we konden het niet benoemen. Na een tijdje kwamen we erachter! Wintersport! Overdag lekker in het zonnetje en 's nachts in de vrieskou. Het vriest hier gemiddeld zo'n 5 graden' s nachts, terwijl het overdag rond de 17 graden is. De eigenaresse vertelde ons dat je kunt skiën in het Maluti gebergte verderop. Zo gek was ons gevoel dus nog niet! We zijn hier voorzien van een open haard en elektrische dekens, goed tegen de kou 's avonds. Wij vinden het wel knus!

De volgende dag stond een bezoek aan het Golden gate national park op de planning. Wat een prachtige rotsformaties! Enorme gele overhangende rotsen tussen de rood gekleurde bergtoppen. Het park heeft zijn naam, gouden poort, te danken aan de goudgele rotsen. We hebben ons aangemeld bij de receptie en konden aan onze eerste hike beginnen. We kozen de route naar de top op 2460 meter, een tocht van 4 uur. Na een kwartiertje lopen zagen we twee elanden in het dorre gras staan. Nee, niet zo een als in Noorwegen, maar een grote antilopesoort. In begin van de tocht werden de routes netjes aangegeven met bordjes, maar hoe verder we kwamen hoe smaller de paadjes, hoe steiler de helling en hoe minder bordjes we tegenkwamen. Na een tijdje moesten we met behulp van een ketting een rotswand op klimmen, best pittig! Na deze klim kwamen we op de top van de eerste piek. Wat een prachtig uitzicht over de omgeving. We zijn helemaal onder de indruk. Op naar de top! Tenminste, dat was de bedoeling.. Al snel was het pad niet meer zichtbaar en konden we ook geen bordjes meer vinden. We zijn maar terug gegaan en hebben de wandelroute naar Echo Ravine genomen. Dit is een kloof waarvan de binnenkant rond uitgesleten is. Perfect voor een goede ECHO... echo... Beneden hebben we de auto gepakt om de rest van het park te zien. Wat een prachtige landschappen hier! Onderweg stuitten we op een paar antilopes op de helling, dachten we... Na inzoomen met de camera kwamen zwart witte strepen tevoorschijn. Wauw! Zebra's! De zebra's hadden gezelschap van een paar gnoes die rustig stonden te grazen. Verderop zagen we nog een kudde van 15 zebra's in het dal. Erg mooi!

De volgende ochtend moesten we vroeg op. We hadden met Dawn, de eigenaresse van het guesthouse, afgesproken om mee te doen met haar ochtend wandeling. Ze doet iedere ochtend een wandeling van twee uur naar de top van de berg achter het guesthouse. Brrr, wat was het koud. We kwamen langs bevroren riviertjes en watervallen. We hebben het niet lang koud gehad, want het pad ging flink omhoog! De moeite werd beloond, want we zagen de zon opkomen achter de bergen. Wat een mooi uitzicht! Dawn is supertrots op haar dorp en haar omgeving en wil dat graag delen. Alle Zuid-Afrikanen die we tot nu toe ontmoet hebben zijn heel vriendelijk en behulpzaam, maar toch bescheiden. Niet opdringerig en, vooral de donkere mensen, erg vrolijk. De laatste sporen van de apartheid zijn nog wel zichtbaar. Vaak zijn de blanke Zuid-Afrikanen eigenaar en de donkere mensen in dienst. Terug in het guesthouse hebben we onze spullen gepakt en gaan we nu onderweg naar de centrale Drakensbergen. Op advies van Dawn nemen we de kortere binnendoor route. Alleen de eerste 10 km is slecht, aldus Dawn... We zijn benieuwd!

Tot de volgende keer!

Ro & Li